Herinneringen aan mijn City Pier City Loop

Op 11 maart is het weer zo ver: dan wordt de 44ste City Pier City Loop (de CPC) gehouden. Dat doet mij denken aan het voorjaar van 2014, toen ik meedeed aan de CPC voor de 10 km.

We gaan ervoor!

In 2013 besloot ik dat het tijd was om wat pondjes kwijt te raken. Eten vind ik veel te lekker, dus besloot ik vooral te gaan bewegen. Dat werd hardlopen. Eerst ging het moeizaam maar na een tijdje werd het gemakkelijker en kreeg ik er zelfs plezier in. Samen met een vriendin zat ik al snel tegen de 5 km aan. We wilden onze inspanningen laten belonen met een medaille: op 9 maart 2014 liepen wij de CPC!

Enorm evenement

In de aanloop van de CPC gingen we vaker trainen. We hadden namelijk bedacht geen 5, maar 10 kilometer te gaan lopen. Je moet de lat immers altijd hoger leggen. We schreven ons samen in, op de bank met een I-pad. Toen was het ineens echt! Nu moesten we wel. Er waren meerdere groepen voor de 10 km, een A, B, C en D-groep. De A’s waren de snelle lopers en de D-lopers… Tja, dat waren wij. Want er liepen duizenden mensen (!) deze afstand. We hadden van te voren geen idee van de omvang van het evenement. Met een paar klikken op de knop waren we ingeschreven. We zaten letterlijk te stuiteren op de bank. Toen mijn “rugnummer” in de brievenbus viel, kwamen de kriebels!

Ineens heel warm

De dag van de CPC begon stralend. We gingen met de tram naar de stad en terwijl we naar het Malieveld liepen, zagen we supertrotse kindjes die net de Ernst en Bobby kinderloop hadden gelopen. We trainden grotendeels in de winter, dus waren we winterse temperaturen gewend. Op de dag van de CPC liep het kwik ineens op naar de dubbele cijfers! Dat viel eerlijk gezegd best wel tegen. Ook hadden we voornamelijk in de avond getraind, dus ook dat was wel even anders. Dus veel te warm gekleed verschenen we aan de start, trots als een pauw met onze rugnummers op de buik. Want dat is namelijk de bedoeling. Nog even snel een banaan en hup: bij de andere deelnemers gaan staan.

Opzwepende muziek en dan…

Het aantal deelnemers aan de start was enorm. En dat te bedenken dat er al een groep (de A’s en B’s) gestart was. We gingen een beetje achteraan staan. We spraken met elkaar af dat we vooral elkaar hand zouden vasthouden aan het begin want we wilden bij elkaar blijven. De muziek speelde luid en door alle aanmoedigingen van de toeschouwers kregen we nóg meer energie. Toen we de “hartslag” hoorde begon het aftellen. En daar gingen we! We hielden elkaar inderdaad angstvallig vast en in het begin konden we niet meer dan wandelen, maar al snel ontstonden er vrije plekken en konden we echt doen waarvoor we kwamen: hardlopen!

Nu gaat het echt beginnen

Toen we de hoek omsloegen naar de Javastraat hoorden we de muziek alleen nog maar op de achtergrond. Ik weet nog goed dat ik dacht: “oh nee, nou kan ik echt niet meer terug en moet ik het echt gaan doen”. Heel even sloeg de paniek me om het hart. Na ongeveer drie kilometer zag ik de eerste mensen al wandelen. Ik was eigenlijk geneigd om ook te gaan wandelen, maar mijn vriendin trok me mee. Nee, wandelen kan nu echt niet. Op sommige punten werd vanuit huizen harde muziek gedraaid en ook onderweg stonden mensen ons aan te moedigen. Dat was echt super!

Kom op, Sonja!

Om wat ik nu ga zeggen, ga je echt keihard lachen. We liepen in de buurt van Madurodam toen plots een wildvreemde vrouw riep: “Kom op, Sonja!”. Ik heb een kilometer lopen bedenken wie die vrouw nou kon zijn, tot mijn vriendin mij erop attendeerde dat mijn naam levensgroot op mijn buik stond. Dat was ik even vergeten.

Drinken onderweg

Vanwege de warmte kreeg ik enorm veel dorst. Meer mensen hadden onderweg last van de warmte en er stonden tot mijn schrik heel veel ambulances klaar. Dunea sponsorde de 10 km, dus kregen we halverwege water. Water heeft nog nooit zo heerlijk gesmaakt als toen. De studenten van de TU Delft hadden het bekertje ontworpen. Er zat namelijk een sponsje bovenop dat je kon uitknijpen in je nek. Wat een uitvinding!

De laatste loodjes

De laatste drie kilometer, de Koningskade, was echt het allerzwaarst voor mij. Dat werd ook veroorzaakt door de grote hoeveelheid gestrande lopers die langs de kant lagen en werden verzorgd door de diverse ambulancebroeders. Ik schrok daar eerlijk gezegd best wel van! Ik had het zelf ook zwaar, maar dat er echt zoveel mensen flauwvielen vond ik erg verontrustend. Toen het Malieveld eindelijk in beeld kwam ging ik steeds harder rennen. Ik greep mijn vriendin bij de hand toen ik mijn vriend zag staan en zwaaide alsof er niets aan de hand was.

Medaille

En toen had Sonja op haar 34ste haar allereerste sportmedaille! De spierpijn boeide ineens niet meer. Ik was apetrots en ondanks het afzien onderweg zou ik het zo weer doen!

Ga jij volgend jaar ook meelopen? Laat het ons weten!!!