Hoe gaat Sonja om met de coronacrisis?

In deze serie geven de bloggers en gastbloggers van OpstapmetLisa een kijkje in hun leven tijdens de coronacrisis. Zeker vermakelijk en misschien ook handig! Want zij hebben misschien tips voor je om het zo aangenaam mogelijk te maken. Dit keer is blogger Sonja aan de beurt.

Mijn gezin

Wij zijn thuis met z’n drietjes; mijn vriend Erik, zoon Jesse van bijna 10 en ik. Daarnaast hebben we nog twee huisdieren. Dat zijn ratjes, dus die hoeven niet uitgelaten te worden. Erik en ik kunnen allebei thuis werken en Jesse krijgt dagelijks opdrachten vanuit school. We zijn nu bijna twee weken onderweg en het gaat tot nu toe nog goed. Er zijn thuis nog geen gewonden gevallen. Laten we hopen dat dat zo blijft. Het mooie weer van de laatste tijd draagt daarin zeker een steentje bij. Onze tuin (ja, wij behoren tot de gelukkigen met een tuin) is nu gewoon een extra kamer waarin je je kan terugtrekken. Ik hoop heel hard dat dat zo blijft de komende tijd!

Hoe wij thuis en aan school werken

We hebben de mazzel dat we allebei een baan hebben waarbij we thuis kunnen werken. Erik heeft de bovenverdieping ingenomen, maar dat is logisch omdat hij meer uren werkt dan ik. Dat betekent dat ik samen met Jesse aan de eettafel werk. Voor Jesse hebben we een rooster opgesteld. Elke schooldag om 9 uur ontvangen we een e-mail van de juf met daarin de taken voor die dag. Als Jesse eerder klaar is met een taak, gaat hij lezen of hij maakt een sudoku.

Ook willen we dat hij elke dag rond 10 uur even naar buiten gaat in de tuin om daar een beetje te sporten. We hebben zo’n tennisding in de tuin met zo’n bal eraan vast. Hij kan dus al zijn frustraties kwijt op dat ding. Wij geven die tennisbal ook af en toe een flinke mep. Hij heeft ook de tent opgezet. Deze staat midden in de woonkamer (zucht) maar soms dragen we hem ook naar buiten, vooral als het lekker weer is. Rond de middagpauze (overblijf), gaan we even een blokje rond. We houden uiteraard 1,5 meter afstand van anderen. In de middag mag hij echt wel wat langer op de tablet dan normaal, al is het dan alleen maar dat ik gewoon aan het werk kan blijven. Het is roeien met de riemen die we hebben!

Geen sport

Jesse zit normaal op judo en ook dat kan niet doorgaan. Dat vind hij erg verdrietig. Gelukkig hebben de judoleraren allerlei oefeningen op Facebook geplaatst die dus ook hartstochtelijk worden uitgevoerd thuis. Door het virus kon ook het examen niet doorgaan. Dat is jammer, omdat hij de groene band heeft en had uitgekeken naar een nieuwe slip. Erik loopt iedere zondag hard. Hij laat zijn rondje afhangen van het aantal mensen dat op straat loopt.

Ik wandelde en fietste elke dag naar kantoor en school. Wandelen doe ik nog steeds (tijdens de wandeling met het gezin), maar dat is toch anders dan normaal. Ik probeer wel weer te gaan hoepelen.

Verjaardag

Wat ik heel lastig en vervelend vind aan deze situatie is dat alles on hold staat. Zo wordt Jesse 2 april 10 jaar en zullen we geen feestje hebben. We gaan skypen met de familie om ze er toch een beetje bij te hebben. We hebben gelukkig bijna alle cadeautjes in huis (we mochten van de oma’s ook alvast wat uitzoeken), dus we gaan een cadeautjesspeurtocht houden! En we versieren de kamer natuurlijk met slingers. Omdat we maar met z’n drietjes zijn zal de taart een beetje simpel blijven. Jesse wilde graag appeltaart, dus ik ga aan de bak. En sommige familieleden komen als verrassing even “raamzwaaien”. We halen de verjaardag echt wel in, maar het zal heel raar zijn. Hij was er ook best verdrietig van.

Vakantie

Waar ik misschien nog wel het meeste van baal is van het feit dat onze vakantie in de meivakantie niet door kan gaan. We zouden op  mei vertrekken naar Ibiza. Maar ook daar komen we wel weer overheen. Alles moet gewoon worden ingehaald, dus hebben we straks allemaal leuke dingen achter elkaar! Hopelijk kan de zomervakantie wel doorgaan, want ik moet er niet aan denken dit jaar helemaal niet weg te kunnen. Maar het is wat het is, dus we moeten ons er maar zoveel mogelijk bij neerleggen. Een ding is zeker, met onze huisdieren wordt meer gespeeld dan ooit. Ze zijn er moe van.

Hoe houden wij het gezellig?

Door in elk geval met elkaar in gesprek te blijven. Gelukkig zijn we allemaal erg op elkaar ingespeeld en merken we het meteen als iemand wat minder in zijn vel zit. We hebben de mazzel dat Jesse zich als enig kind redelijk alleen kan bezig houden, waardoor wij normaal kunnen werken en ook nog wat kunnen genieten van me-time. ’s Avonds, na het eten, doen we even een spelletje met z’n drietjes. Normaal gesproken doen we dat niet, maar misschien houden we dat er wel in als dit allemaal voorbij is. We proberen zoveel mogelijk te kijken naar wat we nog wel kunnen in plaats van wat we niet meer kunnen. Nu maar hopen dat dit virus snel verdwijnt, dan denk ik dat we met z’n allen nóg meer waarderen wat we hebben!